Tekeningen – Autonoom

Tijdens mijn derde jaar op de kunstacademie, bij een onderzoek naar structuren en textuur viel mijn oog op een kist met een brede opgedroogde verfstreek.
De schijnbare orde in de rimpeling van de gedroogde verf en de gemengde kleuren die ontstonden door de gekleurde potloodlijntjes, fascineerde mij.
Door te spelen met de gedroogde verf structuur en het onderzoek naar mengkleuren, ontstond de oertekening .

Jaren later (in 2018-2019) werd deze oertekening de aanleiding een grote tekening te maken.
Ik vroeg mij af welke beelden zich zouden opdringen tijdens het werkproces. Zou ik mij kunnen houden aan mijn voorgenomen beeldende uitgangspunten? De oertekening en het voorgenomen kleurpalet.
Onderweg drongen beelden en kleuren zich op. Hier en daar zijn daar nog sporen van te herkennen. Een paarden been, een stip, vlekje iets te fel rood.

Na voltooiing van de grote tekening, maakte ik een tweetal snelle, kleine tekeningen met beeldende elementen die zich opdringen tijdens het werkproces van de grote tekening.
Frappant is telkens weer dat er na het amorfe beeld het ontstaan van vorm zich opdringt.
Het spanningsveld wat er is tussen de controle houden over de stroom beeld associaties en ontstaan van vorm toelaten, schijnt mij voort te drijven van de ene tekening naar de volgende tekening. De nog onbekende transformatie, verrast me telkens weer.

Beelden, overal vandaan, verzameld zoals krantenfoto s, eigen schetsje, foto s aan de muur van mijn werkkamer. Vaak politiek getinte foto s van mensen massa s, mensen op de vlucht, sportfoto s, dansende mensen. Het lijkt een chaos.
Uitgangspunt voor tekening nr 5(f) was weer de amorfe structuur die steeds weer een beetje veranderde na iedere volgende tekening. Een donker rode vorm zou ik geleidelijk over laten gaan in die andere structuur. Daaruit volgde, alsof t niet anders kon, een aantal mensfiguren onderaan in de tekening. De vrouwfiguurtjes komen uit een krantenfoto waarop slachtoffers van een ineenstorting van een Indiaas naaiatelier te zien zijn.

De amorfe structuur in de voorgaande tekening lijkt zich te ontwikkelen. Is het vat krijgen op de chaos?
Ik neem mij voor, mij strikt te houden aan de amorfe structuur die is verschenen in de vorige tekening. Er ontstaat als vanzelf een soort weefsel, met diepere lagen. Op het moment dat ik niet anders kan als het volgen van het beeld zoals het op papier ontstaat, leest mijn dochter voor uit een boek over Griekse mythologie. Ik sta mijzelf toe heel kleine wezentjes in het weefselachtige geheel te tekenen. Daar boven in vliegt Zeus met hamer op de rug van zijn adelaar. Medusa met haar slangenhoofd valt misschien nog het meeste op.

Naar aanleiding van een schets waar organische vormpjes lijken te ontstaan, zie ik de uitdaging dit beeld element uit te werken.
Ik ben ook benieuwd hoe de amorfe structuur, wat nu een soort weefsel geworden is, zich zal openbaren in de volgende tekening.

Zoals vaker bij naderende voltooiing van een werk is er de gedachte “is dit alles?”. Hoe dit beeld tot een bevredigend einde te brengen? In tekening nr 7 is de behoefte ontstaan naar een concrete vorm. Weer zo’n moment dat ik naar buiten staar. In mijn vensterbank staat een steen. In een impuls zet ik de buitenvorm in de tekening. Het was goed zo. Associatie met de doorsnede van een cel dringt zich op.
De volgende uitdaging is de omgang met de structuur zoals in de tekeningen, om te zetten in verf. Weg met de potloden, met de kwastjes verder.

29 maart 2023
Annemiek Wintjes

1 2 3 4